Yeryüzünün 70 metre altındaki karanlık bir mağarada tek başına 500 gün geçiren İspanyol atlet bir bayan sonunda mağaradan çıkarak yaşadıklarını anlattı.
Beatriz Flamini, 20 Kasım 2021’de insan zihni ve vücudunun “aşırı yalnızlık ve yoksunlukla” nasıl başa çıkabileceği hakkında daha fazla bilgi edinmek için Granada’nın dışındaki mağaraya girdi.
The Guardian’ın aktardığına nazaran Almeria, Granada ve Murcia üniversitelerinden bilim insanlarından oluşan bir grup tarafından izlenen ve özel, sonlu iletileşme teknolojisiyle bağlantı halinde olan 50 yaşındaki bayan, bir insanın mağarada tek başına geçirdiği en uzun mühlete ait dünya rekorunu kırdığı düşünülüyor.
“KENDİMLE ÇOK YETERLİ ANLAŞTIM”
500 gün içinde 60 kitap okuduğunu aktaran Flamini, mağarada 65. günden sonra vaktin nasıl geçtiğini anlamadığını söyledi.
Bu kadar uzun mühlet sağlıklı kalmayı nasıl başardığı sorulduğunda Flamini, “engin deneyimine” ve “zihinsel hazırlığına” işaret ederek, “Kendimle çok âlâ anlaştım. En azından benim için, seçkin bir ekstrem atlet olarak, en kıymetli şey ne düşündüğünüz, ne hissettiğiniz ve ne söylediğiniz konusunda çok net ve dengeli olmaktır” dedi.
“OLMAK İSTEDİĞİM YERDEYİM”
Flamini, “Bazı sıkıntı anlar olduğu yanlışsız, ancak tıpkı vakitte çok hoş anlar da vardı ve 500 gün boyunca bir mağarada yaşama taahhüdümü yerine getirirken her ikisini de yaşadım” diye ekledi.
Flamini, vakti “sakin ve amaçlı” bir halde geçirdiğini belirterek, “Olmak istediğim yerdeydim ve bu yüzden kendimi buna adadım. Yemek yapıyorum; çizim yapıyorum… Odaklanmanız gerekiyor. Şayet dikkatim dağılırsa bileğimi burkarım. Yaralanırım. Her şey biter ve beni dışarı çıkarmak zorunda kalırlar. Ve ben bunu istemiyorum” diye konuştu.
“SİNEK İSTİLASI VARDI”
Mağaradaki sineklerden şikayet eden Flamini “Sinekler, sinekler, sinekler! Bir sinek istilası vardı. Geldiler, larvalarını bıraktılar ve ben de denetim edemedim ve ansızın sineklerle kuşatıldım. O kadar karmaşık değildi fakat sağlıklı da değildi… Ancak durum buydu” dedi.
Flamini mağaradan ayrılma vakti geldiğinde neler hissettiğini anlatırken biraz sonlanarak, “Beni almaya geldiklerinde uyuyordum ya da en azından uyukluyordum… Bir şey oldu sandım. Dedim ki: ‘Şimdiden mi? Olamaz’ dedim. Kitabımı şimdi bitirmemiştim. Işığı gördüğümde hiçbir şey hissetmedim, zira bana güya oraya daha yeni girmişim üzere geldi, bu yüzden ışığı, güneşi ve dışarıda olan her şeyi özlediğimi hissetmedim” diye konuştu.